Δεν παραβιάζει το δικαίωμα σεβασμού στην ιδιωτική ζωή η βιντεοεπιτήρηση εργαζομένων από κρυφές κάμερες ασφαλείας που έχουν τοποθετηθεί από τους εργοδότες στους χώρους εργασίας.
Η Ολομέλεια του ευρωπαϊκού Δικαστηρίου δικαιωμάτων του Ανθρώπου, (ΕΔΔΑ) συντάχθηκε με τις αποφάσεις Ισπανικών δικαστηρίων στα οποία είχαν καταλήξει πέντε πρώην εργαζόμενοι σε σούπερ μάρκετ που απολύθηκαν καθώς οι κρυφές κάμερες που είχαν τοποθετήσει οι εργοδότες τους τους είχαν καταγράψει να συμμετέχουν σε κλοπές.
Το Στρασβούργο στην περίπτωση των πέντε απολυμένων οι οποίοι είχαν τοποθετηθεί στα ταμία ισπανικής αλυσίδας σούπερ μάρκετ διαπίστωσε ότι υπήρξε σαφής αιτιολόγηση ενός τέτοιου μέτρου, λόγω εύλογης υποψίας για σοβαρά παραπτώματα, λαμβάνοντας υπόψη την έκταση και τις συνέπειες του μέτρου. Στο πλαίσιο αυτό, το ΕΔΔΑ έκρινε ότι τα εθνικά δικαστήρια δεν υπερέβησαν τη διακριτική τους ευχέρεια («περιθώριο εκτίμησης»), κρίνοντας ότι η παρακολούθηση ήταν αναλογική και νόμιμη.
Ο υπερασπιστικός ισχυρισμός των προσφευγόντων ήταν ότι κατά παράβαση του νόμου, δεν είχαν ενημερωθεί προηγουμένως για την τοποθέτηση των κρυφών καμερών. Η Ολομέλεια κατά πλειοψηφία έκρινε ειδικότερα ότι δεν υπήρξε παραβίαση του άρθρου 8 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (δικαίωμα σεβασμού της ιδιωτικής και οικογενειακής ζωής) και – ομόφωνα – ότι δεν υπήρξε παραβίαση του άρθρου 6 § 1 της Σύμβασης (δικαίωμα δίκαιης δίκης).
Και κατά συνέπεια τα εθνικά δικαστήρια δεν παραβίασαν το δικαίωμα των απολυμένων σε δίκαιη δίκη καθώς οι Ισπανοί δικαστές εξισορρόπησαν προσεκτικά τα δικαιώματα των υπαλλήλων – ύποπτων για κλοπή – και εκείνων του εργοδότη, διεξάγοντας εμπεριστατωμένη εξέταση της αιτιολόγησης της βιντεοεπιτήρησης η οποία δεν οδήγησε σε παραβίαση του δικαιώματος σεβασμού στην ιδιωτική ζωή.
Η δικαστική διαδρομή της υπόθεσης των πέντε Ισπανών ξεκίνησε πριν από δέκα χρόνια, όταν ο εργοδότης τους παρατήρησε στο κατάστημα που εργάζονταν οι προσφεύγοντες κάποιες αναντιστοιχίες μεταξύ του επιπέδου των αποθηκευμένων εμπορευμάτων του σουπερμάρκετ και των εμπορευμάτων που πωλούνταν σε καθημερινή βάση. Συγκεκριμένα, ο ελεγκτής του εν λόγω καταστήματος διαπίστωσε υπερβάλλουσες οικονομικές απώλειες που τον Ιούνιο του 2009 άγγιξαν τις 24.614 ευρώ.
Οι οικονομικές απώλειες του προκάλεσαν υποψίες και έτσι οδήγησαν τους εργοδότες τους να εγκαταστήσουν κρυφές κάμερες για τους εργαζόμενους που ήταν τοποθετημένες πίσω από τα ταμία και φανερές για τους πελάτες καταναλωτές. πίσω από τα ταμεία. Η εταιρεία ενημέρωσε προηγουμένως τους υπαλλήλους της για την εγκατάσταση των φανερών καμερών. Ωστόσο, ούτε οι εργαζόμενοι ούτε η επιτροπή προσωπικού της εταιρείας ενημερώθηκαν για τις κρυφές κάμερες. Μετά την καταγραφή, όλοι οι εργαζόμενοι που ήταν ύποπτοι κλοπής κλήθηκαν σε ξεχωριστές συναντήσεις. Κατά τη διάρκεια αυτών των συναντήσεων, οι πέντε ταμίες παραδέχτηκαν τις κλοπές παρουσία του εκπροσώπου του σωματείου της επιχείρησης και του δικηγόρου της εταιρείας. Στη συνέχεια, όλοι οι εργαζόμενοι απολύθηκαν. Στις επιστολές απόλυσης η εταιρεία ανέφερε ότι οι εν λόγω εργαζόμενοι φαίνονται ξεκάθαρα σε λήψεις από τις κρυφές κάμερες να βοηθούν συναδέλφους τους και πελάτες στην κλοπή εμπορευμάτων, αλλά να διαπράττουν και οι ίδιοι κλοπές. Οι πέντε απολυμένοι εργαζόμενοι κατέθεσαν αγωγή στο Εργατικό Πρωτοδικείο για παράνομη απόλυση ισχυριζόμενοι ότι το αποδεικτικό υλικό εις βάρος τους συγκεντρώθηκε παράνομα, καθώς παραβίαζε το δικαίωμα σεβασμού της ιδιωτικής ζωής τους. Το Εργατικό Πρωτοδικείο απέρριψε την αγωγή τους αποφαινόμενο ότι η όλη προσέγγιση της εργοδότριας εταιρείας ήταν αντικειμενική και σύμφωνη με την ισπανική εργατική νομοθεσία καθώς και με τη νομολογία του ισπανικού Συνταγματικού Δικαστηρίου.
Οι προσφυγές τους απορρίφθηκαν σε όλες τις βαθμίδες δικαιοδοσίας των Ισπανικών δικαστηρίων (Ανώτατο Δικαστήριο της Καταλονίας, Συνταγματικό Δικαστήριο κλπ) και έτσι κατέληξαν στο Στρασβούργο δέκα χρόνια αργότερα επικαλούμενοι παραβίαση του κατοχυρωμένου από το άρθρο 8 της ΕΣΔΑ δικαιώματος σεβασμού στην ιδιωτική ζωή τους. Η Ολομέλεια κατά πλειοψηφία έκρινε ειδικότερα ότι δεν υπήρξε παραβίαση του άρθρου 8 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (δικαίωμα σεβασμού της ιδιωτικής και οικογενειακής ζωής) και – ομόφωνα – ότι δεν υπήρξε παραβίαση του άρθρου 6 § 1 της Σύμβασης (δικαίωμα δίκαιης δίκης).
Τέλος αξίζει να σημειωθεί ότι η εν λόγω απόφαση του ΕΔΔΑ αποτελεί μεταστροφή της νομολογίας του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου, καθώς ένα χρόνο πριν Τμήμα του ιδίου δικαστηρίου, είχε κρίνει ότι εν προκειμένω υπάρχει παραβίαση του δικαιώματος των υπαλλήλων.
(Πηγή: ECHRCaseLaw)