Σχεδόν όλες οι Περιφέρειες και οι Δήμοι διαφημίζουν τις ψηφιακές του υπηρεσίες όπου σύμφωνα με τις ανακοινώσεις, με ένα κλικ ο πολίτης και από το γραφείο του ή το κινητό του, εξασφαλίζει βεβαιώσεις και πιστοποιητικά ή κάνει μεταβιβάσεις οχημάτων κλπ.
Όταν όμως ο πολίτης επιχειρήσει να ακολουθήσει την διαδικασία έρχεται η πλήρης απογοήτευση και μετά ίσως μεγαλύτερη αγανάκτηση από το να ήξερε εξ΄αρχής ότι ο δήμος του ή η περιφέρειά του δεν διαθέτει ουσιαστικά ψηφιακές υπηρεσίες.
Στην καλύτερη περίπτωση υποβάλει ψηφιακά την αίτηση (στην χειρότερη την κατεβάζει και την εκτυπώνει) αλλά στην συνέχεια απαιτείται να μεταβεί ο ίδιος στην αρμόδια Υπηρεσία, να ταυτοποιηθεί και να συμπληρώσει και να υπογράψει χειρόγραφα κάποια έντυπα. Στην συνέχεια ειδοποιείται ίσως μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου αλλά πάλι πρέπει να πάει ο ίδιος να παραλάβει το πρωτότυπο έγγραφο.
Και επειδή οι περισσότεροι χρήστες που επιλέγουν να χρησιμοποιήσουν αυτές τις μεθόδους είναι εξοικειωμένοι και το 2021 το 51% εξ΄αυτών πραγματοποίησαν ηλεκτρονικές αγορές μέσω διαδικτύου η αγανάκτιση και η απαξίωση των δημόσιων υπηρεσιών στο τέλος είναι αυτό που τελικά μένει.
Οι περισσότεροι Δήμοι και οι περισσότερες Περιφέρειες που διαφημίζουν τέτοιου είδους υπηρεσίες δεν είναι σε θέση ούτε να ταυτοποιήσουν ψηφιακά τον χρήστη (αυτό γίνεται μέσω αποστολής μηνύματος κωδικού που συμπληρώνει ο χρήστης στην αίτηση) ούτε να στείλουν με e.mail έγγραφο με QR Code που να πιστοποιεί την αυθεντικότητα δημόσιου εγγράφου.
Προς τι λοιπόν αυτή η επικοινωνιακή τρίπλα, αφού το τελικό αποτέλεσμα είναι αρνητικό;
Δυστυχώς η ψηφιακή πραγματικότητα στην Ελλάδα είναι πολύ αρνητική. Οι Δήμαρχοι και οι Περιφερειάρχες δεν γνωρίζουν στην πραγματικότητα τι ακριβώς τους πούλησαν οι εταιρείες που τους επισκέφθηκαν.
Ούτε όμως διαθέτουν το απαραίτητο προσωπικό που θα μπορούσε να τους συμβουλεύσει και να τους εξηγήσει ότι αν είναι να έρθει ο πολίτης στην υπηρεσία και να περιμένει στις ουρές ή να κλείσει ραντεβού, δεν έχει κανένα νόημα η πανάκριβη υπηρεσία που αγόρασαν.